MaiiaF, a ty skąd jesteś?
I nie wierzę, że ktoś może na zdjęciach wychodzić gorzej niż ja.
Ja dziś zaliczyłam projekt, jestem z siebie strasznie dumna 🙂 Jutro za to zaliczam trzy działy z historii, bo babka woli mnie spytać za jednym razem z całości. Muszę, żeby mieć pięć. T___T Poza tym sprawdzian z biologii i z matmy - trzyletni, też na pięć. Na samą myśl mi słabo.

Infantil, dałabym WSZYSTKO (no, prawie) za twoje włosy. Są cudne!

Sarito, jestem z Tczewa. Nikt nie wie, gdzie to, więc już tłumaczę: od Gdańska w stronę Wisły czterdzieści km.

Kuco, którego grudnia kończysz szesnastkę? Bo ja dwunastego. I trzymam kciuki za Pewną Osobę!

Aniołeczek - rozumiem Twój punkt widzenia, mi na samą myśl o balu z moim wstrętnym roczniku, gdzie wiedziałam, ze i tak skończy się na samej wódce i papierosach, a ja będę siedziała w kącie, bo nie akceptuję takich rzeczy i nawet tańczyć nie lubię, robiło się niedobrze... Po prostu na bal nie poszłam, zamiast tego na wieczorek filmowy z przyjaciółkami. 🙂

Mojej walki o oceny jeszcze nie koniec, średnia 4.71 mnie załamuje, no bo żeby cztery setne do paska...

Sarito, ja należę do ludzi, którzy wiecznie się śmieją, kochają wszystkich od pierwszego wejrzenia i bez przerwy plotą piąte przez dziesiąte. 😀 Kocham konie (jestem uczulona i mam problemy z kręgosłupem, lekarz odradza nawet stęp) i małe dzieci, mam instynkt macierzyński i każdym w otoczeniu kilku kilometrów próbuję się zaopiekować. xD

Ja się dowiedziałam we wtorek przy wypisie ze szpitala (byłam na rehabilitacji) że na konia to ja sobie mogę jedynie popatrzeć. Skolioza 17 stopni w lędźwiowym, chyba 10 w piersiowym. Rotacja kręgu L3 o 5 stopni. I o ile zdrowy człowiek ma w odcinku szyjnym 20/40 stopniowe pochylenie kręgosłupa do przodu, do mój jest dwadzieścia stopni do tyłu. Niestabilność (niewielka) C4. Przypuszczalnie zerwanie więzadła/więzadeł szyjnych. Skierowanie na rezonans na wrzesień, październik/listopad do neurologa z wynikiem, w grudniu na kolejny miesiąc do szpitala. Na widok łez w oczach lekarka walnęła, że wtedy się zastanowi nad jazdą. Bo właściwie cały problem z szyją pojawił się po upadku z konia... Lonża w namiocie, uderzyłam nogą o metalowy słup przytrzymujący konstrukcję i rymnęłam.
Od środy ryczę i zalecone ćwiczenia robię razy 4.

Witajcie.
Nareszcie wątek, w którym nie czuję się jak kompletna idiotka.
W grudniu skończę 16 lat.

Dla mnie chyba nadszedł moment końca jeździectwa, choć chyba mojego przypadku nie można nazwać jeździectwem. Ponieważ moja kuzynka zaczęła jeździć na hipoterapię, załapałam się na transport i odnowienie umiejętności jeździeckich. Wsiadłam na konia po kilkuletniej przerwie (jako mała dziewczynka jeździłam rok czy dwa) i od września spędzałam z końmi czas naprawdę maleńki, bo godzinę tygodniowo. Czasem dręczyłam się, że tak niewiele, ale naprawdę nie mam możliwości częściej ze względu na dojazdy i silną alergię na końską sierść. Bodajże w listopadzie spadłam ze swojego najukochańszego konia i zaczęłam mieć problemy ze zdrowiem, wykryto mi wycofaną lordozę szyjną, właściwie nawet kifozę, później niestabilność na wysokości C4, od lat miałam niewielką skoliozę, i właśnie wróciłam z pobytu w szpitalu na rehabilitacji. Lekarz nie wypisał mi zgody na dalszą jazdę. Tonem "raczej nie" dodał, że może po rezonansie magnetycznym (pewnie we wrześniu) zastanowi się znowu.
I wtedy zdałam sobie sprawę, że nie chcę tego końca, że kocham konie, szczególnie mojego pieszczocha, że nie chcę tracić z nimi kontaktu. Nie wiem, co mam robić. Kiedy zdałam sobie sprawę, że jutro sobota, a w soboty zwykle jeździłam, wybuchnęłam takim rykiem, że nikt nie mógł mnie uspokoić i nie chciałam zdradzić powodu rodzicom, którzy uważają jazdę, nawet rekreacyjną, za niebezpieczną i nie mogą zrozumieć mojej miłości do koni.
Pewnie dalej będę jeździć z kuzynką, jeśli uda mi się to wynegocjować, na pół godziny. Tylko nie wiem, jak zniosę głaskanie Amigo ze świadomością, że już na niego nie wsiądę.