"Ona jest przyjaciółką świata" - o ludziach lubianych przez wszystkich

Wiadomo, trzeba być sobą. Ale co jeżeli charakter jest tak trudny, że bycie sobą bardziej utrudnia relacje z ludźmi niż pomaga? Da się jakoś to "naprawić"? Ale trzeba coś naprawiać? Po co? Ważne, żeby nie robić sobie pod górkę u osób, które mogłyby mieć ewentualny wpływ na Twoje dalsze losy, mogłyby wpłynąć na jakąś decyzję, zmienić ją lub uniemożliwić. Po prostu, przed osobami "wyższymi rangą" nie wolno być szczerym, jeśli ta szczerość nie jest do końca miła. Tyle, reszta? Życie ciągle weryfikuje otoczenie, będąc lubianą przez wszystkich dopuszczasz do siebie jakiś chłam bezwartościowych osób, dlaczego? Masz czas na jakieś tanie zabawy i zawracanie sobie głowy niczym ważnym? Ja nie.
Nikaa,  to sie nazywa aspołeczny gbur 😉 Witaj w klubie. Mnie też ludzie denerwują. Mam swoje grono bardzo dobrych znajomych a reszta "won" 😉
Fin jak dla mnie to powinnaś byc sobą.Chyba masz jakis znajomych, przyjaciół? Po co wszyscy maja cie lubić? 🙂

W ogóle zauważyłam , że większość lubianych przez wszystkich osób jest po prostu strasznie nieszczerych.Obrabianie tyłka po wymianie uśmiechów to standard.
Wiadomo, że lubi się osoby które sa zawsze uśmiechnięte i zawsze zachwycone rozmówcą, a te szczere sa fe bo prawda boli 😉
"tylko ludzie bezgranicznie podli i próżni, nie mają żadnych wrogów"- nie pamiętam autora tej sentencji, ale przyznaje że miał rację.
każdy kto na "dzień dobry" starał się być niemalże członkiem rodziny, z czasem okazywał się obłudną świnią, natomiast ludzie którzy na samym początku określali twarde granice znajomości, z czasem okazywali się osobami na które zawsze można liczyć i które dawały z siebie więcej, niż się można było po nich spodziewać.
ushia   It's a kind o'magic
04 stycznia 2010 23:33
Aventia, gratuluję, bo ja często gryzę się w język za późno 🤬

Czasami, kiedy kolejny raz coś w relacjach z ludźmi mi nie wychodzi, mam wrażenie, że potrzebuję instrukcji - "jak być lubianą?" 🙇
Może po prostu za bardzo chcę i dlatego nie wychodzi?

A z drugiej strony... może mają rację ci, którzy uważają mnie za nudziarę, czy nie wiem za kogo... 🙄 Zawsze po jakimś niemiłym incydencie pojawia się myśl, że może na prawde coś jest ze mną nie tak 🤔

fin no co Ty???
Po cholere chcesz "byc lubiana"? Co Cie obchodza inni ludzie? Masz byc soba i tylko soba, jak sie innym nie podoba, niech spadaja na drzewo!

Ja jestem potworem i dobrze mi z tym  😎
kujka   new better life mode: on
05 stycznia 2010 01:49
najczesciej najbardziej lubiani sa ci, ktorzy o to wcale specjalnie nie zabiegaja. jak sie ktos za bardzo probuje postarac i udowodnic swoja "fajnosc", to skutek najczesciej jest odwrotny.

ja znam jedna osobe, ktora lubia chyba wszyscy. jest po prostu dobrym czlowiekiem i szacunek, sympatie ludzi zyskuje tak po prostu, mimochodem, pewnie dzieki swojej uczciwosci w podejsciu do ludzi. nigdy nie widzialam, zeby w jakis sposob probowala o ta sympatie zabiegac.
W radzie przedszkola jest sobie pewna młoda mama. Patrzę na nią z fascynacją, jakąś głęboką zawiścią, z zachwytem. Jest cała promienista, w dużych oczach zawsze iskierki humoru, nawet gdy mówi o czymś przykrym, to pochmurnieje tylko na chwilę. Ma miękki, żywy głos, ale żadnego słodziutkiego tiu, tiu. Nie widać w niej żadnych napięć, stresów, niesamowicie pogodna osoba. Bije od niej blask. Żadna słodka idiotka, uroczo odrobinę autoironiczna. No sam miód - a nie mdło. Patrzę sobie na nią i nie mogę wymyślić jak dla niej wygląda świat  🤔 Bo chyba jest z jakiejś innej planety, czy co? No widzi inny świat niż ja  👿 Nie ma opcji, żeby nie była lubiana. Mamy nie najbardziej lubianą/rozsądną dyrektorkę przedszkola. Jak ta dziewczyna potrafi ją "zrugać"! No tak, że P. Dyrektor sumituje się i! zmienia decyzje, a usłyszała przecież same miłe rzeczy  😁 Np. w zeszłym roku P. Dyrektor w czasie choinki (w tym 3letnie maluchy) popełniła godzinne przemówienie! a cała impreza trwała 3,5 godz.!  🍴 W tym roku ktoś zadał pytanie na ile jest planowana choinka, a bohaterka opowieści ze śmiechem: "Oj, żebym tylko nie musiała prosto z choinki jechać do porodu  😀" (jest w 7/8 m). Wszyscy w śmiech (a sytuacja już była napięta) a P. Dyrektor: "Ależ skąd, wyrobimy się w godzinę z małym kawałeczkiem, wszystko zaplanowane, przecież dzieciaczków nie można męczyć". Rozumiecie?
Charyzma się to nazywa czy jakoś tak :].

Myślałam że ten wątek będzie pozytywny a tu znowu konkurs pt. "jaką ja to zołzą nie jestem i dobrze mi z tym". I sorry ale nie uwierzę że komuś zwisa czy jest lubiany, zwykła hipokryzja.
Dokładnie 😉
Ja mam znajomą, która jest lubiana przez wszystkich. Ale nie nazwałabym jej przyjaciółką świata. Jest po prostu miła i sympatyczna, unika kłótni (osobiście nie widziałam, żeby się z kimś pokłóciła, obraziła, itp). Nikogo za plecami nie obgaduje. Ot, taki ma charakter. Do tego prawniczka  😁 Znamy się od przedszkola, czyli jakieś 30 lat.
Bywają tacy ludzie .Jakby stale światło od nich biło. Miałam szczęście znać takie osoby.
Jedna z nich zmarła niedawno.
Nic w niej nie było sztucznego - skromna,pokorna dobroć i nieustanny uśmiech -taki szczery i z serca.
Nikt chyba nawet by sobie nie próbował wyobrazić,że można byłoby jej sprawić przykrość.
wrotki, chciałam napisac dokładnie to samo i tez mam takie doswiadczenia.
Ja znam kilka bardzo pozytywnych dziewczyn mają w sobie radość i nieokreślony spokój często działają na mnie jak balsam dla ''duszy'' nie są jakieś specjalnie wyjątkowe ,nie starają się specjalnie być mega miłe,one poprostu przyciągają ludzi coś jakby aura magiczna🙂 ale znam również taką która jest mega miła uprzejma ale czuje człowiek że to fałszywe....i nie mylę się donosi do szefa każdemu tyłek na boku obrabia i knuje intrygi,toksyczny typ...i co z takimi wampirami robić?
ushia   It's a kind o'magic
05 stycznia 2010 10:13
Charyzma się to nazywa czy jakoś tak :].

Myślałam że ten wątek będzie pozytywny a tu znowu konkurs pt. "jaką ja to zołzą nie jestem i dobrze mi z tym". I sorry ale nie uwierzę że komuś zwisa czy jest lubiany, zwykła hipokryzja.


gwash, to ze Ty jestes uzalezniona od akceptacji innych, nie znaczy, ze wszyscy sa
Uzależnieni od akceptacji to są wszyscy, bo na tym społeczeństwo polega.

Chyba że ma się bardzo dużo kasy, to można zgodnie z zasadą "im więcej mam pieniędzy tym więcej jest osób które mogą mnie pocałować w dupę". Jak się chce..

Serio uważasz że cała ta litania postów, która się pojawiła pt. "a ja jestem zła, niedobra, nielubiana i jest mi fajnie" jest szczera?
armaquesse  dokładnie  🙂 

Ja jestem raczej dość cicha, skryta, jak mam coś powiedzieć to powiem - często chyba jednak zbyt dużo. Nie lubię jakoś zawiązywać nowych znajomości, wystarczy mi, że mam grupkę osób w towarzystwie, których czuję się dobrze. Czy jest mi fajnie z etykietką złej, niedobrej,nielubianej? Przyznam, że tak  😀  Pomimo tego, że sporo osób patrzy na mnie jak na głupka, albo jak na jakąś obcą, zieloną istotę i wcale nie zależy mi na tym żeby być przez wszystkich lubiana, bo takie właśnie 'przyjaciółki świata' są najczęściej bardzo, ale to bardzo fałszywe.
Nikaa, tylko ja nie czuje sie nie lubiana i zła.U mnie to po prostu chyba kwestia zaufania do nowych osob.Lubie poznawać nowych ludzi i często ich poznaje ale nie mam potrzeby otwierania sie i zabiegania o relacje z nimi. Cos na tej zasadzie tylko 🙂 A jak już ktoś w koło mnie skacze taka właśnie "przyjaciólka wszystkich", nie daje mi świętego spokoju bo tak "fajnie jest cos razem robic" to zaczynam sie irytować 😉
"Jak coś jest do wszystkiego to jest do niczego" 😁

W ogóle dla mnie człowiek najpierw powinien zrozumieć siebie,to czego chce. I czy to tak naprawdę ważne w życiu jest , ze się ma 50 fajnych koleżanek bo to znaczy , że jest się lubianym a Zośka jest głupia i nie lubiana skoro ma 1 ale prawdziwa przyjaciółkę.
Dla mnie przyjaźń jest najważniejsza w życiu , bo prawdziwa przyjaźń jest bezinteresowna i wieczna.Więc nawet gdybym do końca życia miała mieć tylko 1 prawdziwego przyjaciela to nigdy nie zamieniłabym go na miliony super znajomych.Ale to juz chyba nie ten temat 😉
dempsey   fiat voluntas Tua
05 stycznia 2010 11:23
oj a mi jest źle z moim alienem (gdy bierze górę..)
to podobno przez to że nie chodziłam do przedszkola  😉
Wszystkich nowo poznanych trzymam na duży dystans. Bardzo duży. W pracy i w stajni również staram się dystansować- nie znam nawet wszystkich właścicieli koni stojących w obu stajniach w jakich trzymam konie. Większość osób zatem uważa mnie za lodowatą, wyrachowaną pannicę, co się wywyższa poprzez swój właśnie dystans. Nie mogę napisać, że mi to zwisa, bo i jest tak i nie jest. Nie każdy musi mnie lubić, ale też żeby to wiedzieć, to trzeba mnie odrobinę poznać- mój dystans nie polega przecież na tym, że nie zamienię z nikim ani słowa. Dlatego drażni mnie to, że osoby kompletnie mnie nie znające wydają na mój temat jakieś opinie.
Dawno nauczyłam się, że w stajni nie warto być przesadnie zżytym, wylewnym, milusim. Przyjeżdżam, robię swoje, wyjeżdżam. I z taką postawą jest mi bardzo dobrze.
oj a mi jest źle z moim alienem (gdy bierze górę..)
to podobno przez to że nie chodziłam do przedszkola  😉

Ja mam podobnie. Też do przedszkola nie chodziłam. Alien jest wygodny,bezpieczny ale czasami chciałoby się jakoś tak wyjść ze skorupki. Niestety zaraz się przypomina jak się po takim wychodzeniu oberwało mocno .
I zostaje się w zamknięciu.
Ludziom miluśkim,wspaniałym,idealnym -nie ufam z zasady. Od razu mi dzwonią dzwonki alarmowe.
Ale przypuszczam,że to moja wada i tak się robić pewnie nie powinno.
Może "przyjaciele świata" się umieją otwierać?
Znam osoby powszechnie uwielbiane -nie wiem za co. Palcem w bucie dla drugiej osoby nie kiwają.
I znam takie pomagające ,na jakie można liczyć w trudne dni - w najlepszym razie niezauważane a raczej nielubiane.
Ja myśle, że to wszystko zależy od pewności siebie.
Mam łatwość nawiązywania kontaktów, ale potem jest gorzej.
Jak ktoś mnie zaczyna męczyć to bum - dziękuje, żegnam.

[sub]styl 😉[/sub]
jak już ktoś napisał, to, że nagle wszyscy zaczęli pisać jacy to oni źli i wyalienowani to też dążenie do akceptacji społeczeństwa, a dokładniej grona tu osób, które nie są "przyjaciółmi świata"
Myślę, że warto też rozgraniczyć, czy "przyjacielem świata" jest ten co wszystkim się podlizuje, czy ma charyzmę i ludzie po prostu do niego lgną. Bo to jest różnica.
I jeszcze jedna refleksja. Zauważalne jest, że koniarze mają mocniejsze charaktery, nie złe, nie w tym sensie, ale są bardziej stanowczy, czasem nawet bezkompromisowi. Nie mówię, że tyczy się to wszystkich, ale zauważyłam to u bardzo wielu osób. Tego uczą nas konie, mamy być dla nich przewodnikami "stada", mamy być stanowczy, "silni", bezbłędni (o naszych błędach koń nie ma prawa wiedzieć) i zdecydowani. I to przejawia się w kontaktach między ludzkich. Taka nijakość szybko wtedy męczy i po prostu odchodzimy/oddalamy się od takich ludzi.
Ja rozgraniczam tzw. ,,przyjaciół świata" z osobami intrygującymi.
Tacy ,,przyjaciele świata" to dla mnie ludzie, którzy swoim hałaśliwym, często agresywnym zachowaniem, energicznym poruszaniem się w wielu towarzystwach, obdarzaniu nowo poznanych ludzi bezgranicznym zaufaniem od początku znajomości, narzucaniem swojego towarzystwa, wiecznym 'dobrym nastrojem' tworzą wokół siebie otoczkę osoby powszechnie znanej i uwielbianej.
Znam jednak przypadek osoby intrygującej w osobie mojej przyjaciółki, którą znam od dziecka - od zawsze ludzie lgną do niej jak muchy do lepu, nie mówiąc o facetach  😁 Zwyczajnie dlatego, że zna się na bardzo wielu rzeczach, jest cholernie bystra i inteligentna, emanuje charyzmą. Mimo tego, że zdecydowanie nie jest 'milusińską' dziewczyną i zwykle bez pardonu mówi o tym, co jej nie pasuje - wszyscy ją uwielbiają.
Tania, dempsey tez tak mam. I tez nie chodzilam do przedszkola 🙄
Strzyga   Życzliwościowy Przodownik Pracy
05 stycznia 2010 17:10
Tania, barbor, ja też nie. mama mi to wypomina ciągle. i to, że jestem alienem i samotnikiem.

feno, ta pierwsza jest na moim roku. Podobno ma świetny głos i talent muzyczny - próbuje to udowodnić śpiewając w przerwach miedzy zajęciami. Stopery nie wystarczają.  :emot4: 👿 W dodatku ciągle krzyczy, słychać ją na drugiej stronie kampusu, każdemu nadaje przezwisko. Po paru moich komentarzach niezbyt przychylnych, nazywa mnie po imieniu. W dodatku wszędzie biega, skacze, baaardzo głośno się śmieje, tak że jest to dla całego roku mocno dokuczliwe.
Strzyga - ja w liceum mam mnóstwo takich osób. Miałam nadzieję, że na studiach się z tego wyrasta.  👀  😁 Miałam też kiedyś taką koleżankę z niezwykle donośnym głosem i głośnym, piskliwym śmiechem, który prezentowała przy każdej możliwej okazji - czasem nawet się do niego zmuszając, aby skupić uwagę całego towarzystwa na swojej osobie. Nawiasem mówiąc, poza tym uciążliwym hałasowaniem to bardzo poczciwa osoba, ale w sytuacjach innych niż sam na sam koncentruje się głównie na tym, żeby być w centrum.

Ja też nieprzedszkolowa. Dawniej byłam typowym outsiderem, ale kilka lat temu się to zmieniło, bo tak naprawdę potrzebuję towarzystwa. Co dziwne, zawsze ciągnęli do mnie właśnie tacy ludzie powszechnie lubiani, mimo że ja byłam nie tyle lubiana, co... respektowana? Nadal jest do dla mnie niezrozumiałe i trwa, choć wcale nie szukam towarzystwa takich osób.
Strzyga   Życzliwościowy Przodownik Pracy
05 stycznia 2010 17:33
feno, niestety.
ja też potrafię być głośna i czasem mam donośny głos, ale... dajmy sobie spokój, nie można się drzeć 24/7, bez przesady. Takie bycie fajną na siłę...

Ja takim bardzo, bardzo odludkiem nie jestem, bo mam znajomych i lubię się z nimi CZASEM spotkać, na przerwach też sama nie siedzę, ale właśnie... bardzo cenię swoją przestrzeń osobistą. mam swoje małe dziwactwa i nie lubię jak zakłóca mi się spokój xPP

Notarialna   Wystawowo-koci ciąg. :)
05 stycznia 2010 18:16
Czasem człowiek ma ochotę się posmucić, pobyć samemu. niektórym nawet wystarczają kontakty uczelniane tylko. I jakoś żyją. Ale nie którzy jednak nie potrafią zrozumieć, ze ktoś nie lubi np. chodzić do klubów czy na zakupy.
po co sie zyje? zeby byc szczesliwym.

jak szczescie osiagnac? przez skrajny egoizm.

Kocham zycie. Nikt nie musi kochac Karolasa  😎

Polecam "Przebudzenie" Anthony de Mello, mozna kupic na allegro. Czytam codziennie od 10 miesiecy. Znam juz na pamietac, a mimo to odkrywam zawsze cos na nowo. 
fin też miałam taki okres w zyciu nastoletnim ze chciałam sie koniecznie zmienić zeby mnie ludzie lubili. Wydaje mi się że to jest po prostu szukanie swojego stylu, pewnie masz tak że co jakiś czas ( potrzebny jest oczywiscie odpowiedni bodziec) zmieniasz swoje postanowienia i tak naprawdę nie możesz się "usadowić" w swiecie . ( wiem to troche głupio brzmi ale nie wiem jak to bardziej zobrazować ) . To przejdzie Ci  z wiekiem , serio mówię, zaczniesz dobrze się czuć sama ze sobą , swoim charakterem i swoimi przekonaniami  😉 Uszy do góry  😀

A co do tematu, gwash, nie wiesz ze ludzie lubią robić z tego styl że są "inni"... tylko teraz wychodzi na to że 90 % forum jest "inna" 🙂
jak szczescie osiagnac? przez skrajny egoizm.


No właśnie IMO w ten sposób - będą skrajnym egoistą, za cholerę nie da się osiągnąć szczęścia. Nie znam żadnego takiego przykładu z życia, wręcz przeciwnie, takie osoby same sobie robią kuku.

Olga no właśnie Żużka słusznie zauważyła, mamy teraz krąg akceptacji "inności" 😉

Z tym przedszkolem - ciekawe. Ale w mojej rodzinie się nie sprawdza.
Ja ogólnie dzielę osoby na "pozytywne" i "negatywne"
Tak samo podzieliłabym waszych "przyjaciół świata"
Negatywni - czyli fałszywi, wielki uśmiech, tyle, że nieszczery, próbowanie zmieniania kogoś na siłę.
Pozytywni - ludzie, którzy są tacy na prawdę, nie chcą nikogo zmieniac, po prostu lubią innych.

U mnie w pracy 3/4 pracowników to osoby negatywne. Tylko wejdę do stajni i widzę miny, jakby ich coś ugryzło w tyłek. Masakrycznie mi się pracuje w takiej atmosferze.  3 razy w tygodniu przychodzi do nas taka Steph. Ona kocha wszystkich i wszyscy kochają ją. Jak się uśmiecha to tak świeci, że byłaby w stenie przycmic całe Las Vegas. I wiecie co? Uwielbiam ją! Jej pozytywne nastawienie jest niezwykle budujące, dzień mija mi dużo szybciej, mniej rzeczy mnie denerwuje, wszystko jest dużo łatwiejsze.
Tak samo siostra mojej mamy i jej rodzina - przyjaciele świata, zawsze roześmiani i szczęśliwi, cokolwiek by się nie działo. Jeden tydzień spędzony w ich towarzystwie jest dla mnie akumulatorem przynajmniej na pół roku. Poza tym inna sprawa - dzięki swojej otwartości mają 1500 znajomych i jeśli z czymkolwiek mają problem, jeden telefonik i od razu przychodzi sztab ludzi, żeby im pomóc

Ja zawsze chciałam byc takim człowiekiem. Kimś, dzięki komu ludzie czują się szczęśliwsi, mają więcej siły i radości.
Unikam ludzi negatywnych, nawet, jeśli są to "przyjaciele świata". Energia, czy to pozytywna, czy negatywna lubi przenikac z człowieka na człowieka.
Aby odpisać w tym wątku, Zaloguj się